Την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης του Δήμου Ηλιούπολης έγινε η πρώτη συνέντευξη τύπου του εγχειρήματος ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.

Τι είναι το ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που γεννήθηκε μέσα από την ομάδα «Ηλιουπολίτισσες» μια κλειστή γυναικεία ομάδα με ανοικτές δράσεις που αριθμεί 9.250 μέλη -μια ομάδα που ολοένα και μεγαλώνει (αυτή τη στιγμή εξετάζονται 2.000 νέα αιτήματα υποψηφίων μελών). Τις Ηλιουπολίτισσες δημιούργησε η φίλη μου Γωγώ Τσακογιάννη με σκοπό την υποστήριξη των μελών της, την ανταλλαγή πληροφοριών και την τόνωση της τοπικής επιχειρηματικότητας. Μόνο που όταν υπάρχει κοινός τόπος για να επικοινωνούμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, γεννιούνται συνεχώς νέα πράγματα και δράσεις. Έτσι, μέσα από τις Ηλιουπολίτισσες βρήκαν ουσιαστική βοήθεια και υποστήριξη οικογένειες και άτομα που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, στειρώθηκαν -μέχρι στιγμής- περισσότερες από 100 αδέσποτες γάτες, έγιναν εκδηλώσεις και συναντήσεις, προωθήθηκαν επαγγελματίες της Ηλιούπολης κι άλλα πολλά. Και τώρα, ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα: Το ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.

Πώς ξεκίνησαν όλα

Γιατί μη μου πείτε ό,τι θα μπορούσαν τόσες γυναίκες να συνεχίσουν να παρακολουθούν αμέτοχες το θέμα με τις συνεχείς γυναικοκτονίες και κακοποιήσεις που συμβαίνουν στη χώρα μας. Είναι γνωστό πως ζούμε σε μια βαθιά σεξιστική κοινωνία που δικαιολογεί συχνά κακοποιητικές συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, κι αυτό μας προκαλούσε αγανάκτηση. Η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η περίπτωση του 19χρονου κοριτσιού που από 11 χρονών βιαζόταν από τον πατέρα της και κατέληξε να βασανίζεται και να εκδίδεται από αστυνομικό που την κρατούσε αιχμάλωτη σε διαμέρισμα στην Ηλιούπολη. Ευτυχώς, εκμυστηρεύτηκε σε εργαζόμενη σε καφετέρια όσα ζούσε. Για καλή της τύχη εκείνη δεν αδιαφόρησε. Της είπε «Είμαι ΕΔΩ» και δεν έκανε πίσω μέχρι να δει τον πατέρα και τον αστυνομικό να οδηγούνται με χειροπέδες στα χέρια στο γραφείο του εισαγγελέα.

Τότε, αποφασίσαμε αυτή την αγανάκτηση να την εκφράσουμε μέσα από τη δημιουργία μιας νέας ομάδας. Ήταν πλέον φανερό πως οφείλαμε να βρούμε έναν τρόπο να προστατέψουμε η μία την άλλη. Κι είπαμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ όλες μαζί για κάθε γυναίκα ή θηλυκότητα που αντιμετωπίζει πρόβλημα.

Ποιες είμαστε

To EIΜΑΙ ΕΔΩ ξεκίνησε από 7 μέλη της ομάδας, τη Γωγώ Τσακογιάννη, τη Χρύσα Δουζένη, τη Φωτεινή Σαββατιανού, τη Νίκη Τσιμπούρη, την Άρτεμις Καραβά, την Αντωνία Καλαθιανάκη κι εμένα (είμαστε όλες πολύ περήφανες για όλο αυτό!)

Ψυχολογική αλλά και νομική υποστήριξη

Στην έκκλησή μας για ενεργή συμμετοχή σε αυτή την πρωτοβουλία, βρήκαμε ανταπόκριση από το σύνολο των γυναικών της ομάδας μας. Κι έτσι ήδη δημιουργήθηκαν νέες ομάδες για να στηρίξουν το ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ανάμεσά τους και ομάδες ειδικών ψυχικών υγείας και νομικής υποστήριξης.

Επικοινωνία

Ήρθαμε σε επαφή με συγκεκριμένες επιχειρήσεις πόλης, όπου έχει ήδη τοποθετηθεί αυτοκόλλητο σήμα ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ στην είσοδό τους. Η συγκεκριμένη φράση σε κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους είναι αρκετή για να γίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσά σε μας και όσες το έχουν ανάγκη.

Οι στόχοι μας

• να ενώσουμε τις φωνές μας και να τα αλλάξουμε ΟΛΑ.

• να σταθούμε πλάι σε κάθε γυναίκα που -εκτός από την κακοποίηση- έχει να αντιμετωπίσει κι ένα άκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα, με σωστή καθοδήγηση, προσωπική παρουσία από ειδικούς και μέλη της ομάδας μας.

• να αναδείξουμε όλες τις μορφές κακοποίησης και να τις ξεχωρίσουμε. Μέσα από ημερίδες, εκδηλώσεις, συζητήσεις και παρουσιάσεις να μάθουμε να αναγνωρίζουμε κάθε είδους κακοποίησης -ακόμα κι αυτές που μας μπερδεύουν.

• να συνεργαστούμε με φορείς συλλογικότητες, ομάδες της πόλης και άτομα που θέλουν να βοηθήσουν τις δράσεις μας.

Κι είμαστε ακόμα στην αρχή!

Y.Γ. Μια μικρή γκρίνια που αν δεν τη γράψω θα σκάσω… Απόδειξη ότι έχουμε αρκετό δρόμο να διανύσουμε ακόμα ως κοινωνία μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα, ήταν όταν, μετά το τέλος των ομιλιών, δόθηκε χρόνος για ερωτήσεις και διάλογο. Έχοντας προσκαλέσει εκπροσώπους όλων των δημοτικών παρατάξεων (είναι ξεκάθαρο πως τους χρειαζόμαστε όλους), ζήτησε και πήρε τον λόγο ο αντιδήμαρχος κοινωνικής αλληλεγγύης -γράφω τον τίτλο και δεν αναφέρω ότι απλά «κάποιος πήρε τον λόγο και είπε»…, επειδή έχει σημασία για μένα η ιδιότητα -όχι του αντιδημάρχου, αλλά συγκεκριμένα του αντιδημάρχου κοινωνικής αλληλεγγύης.  Η αλήθεια είναι πως άφησε άφωνους όσους βρίσκονται μέσα στην αίθουσα με την τοποθέτησή του. Όχι, δεν ρώτησε τίποτα για τις δράσεις μας και δεν εξέφρασε τη στήριξή του στο ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.
Από τις πρώτες κουβέντες του ξεκαθάρισε πως διαφωνεί με ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ που είπε η Γωγώ Τσακογιάννη (στο μεταξύ η Χρύσα Δουζένη και η Φωτεινή Σαββατιανού μίλησαν πολύ πιο σκληρά από εκείνη για το ζήτημα της έμφυλης βίας, αλλά το προσπερνώ). Έπειτα, ούτε λίγο, ούτε πολύ μας είπε πως εξίσου υπαρκτό είναι και το ζήτημα της ανδρικής κακοποίησης. Για την ακρίβεια εξέφρασε την απορία του πώς γίνεται τόση ώρα να μιλάμε για κακοποίηση γυναικών και να μην λέμε τίποτα για την ανδρική κακοποίηση -που είναι «εξίσου υπαρκτή». Αμφισβήτησε (τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλήφθηκα και μιλώ μόνο για τον εαυτό μου) το νόημα της ύπαρξης μιας τέτοιας ομάδας κι έφερε ως παράδειγμα ένα περιστατικό με μια κοπέλα που ήταν σε κακή κατάσταση κι έτρεμε από τον φόβο της σε ένα παγκάκι κάποιου πάρκου της Ηλιούπολης. Ο ίδιος, όπως μας είπε, όταν πληροφορήθηκε το συμβάν έτρεξε στο σημείο και ειδοποίησε ΕΚΑΒ και αστυνομία. Ελπίζω να τον αδικώ, αλλά υπέθεσα πως υπονοούσε πως αν με ένα τηλέφωνο στο 100 και το ΕΚΑΒ μπορείς να λύσεις ένα τέτοιο πρόβλημα, τι χρειάζεται μια ομάδα όπως το ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ;

«Μάθατε τι έγινε μετά η κοπέλα αυτή ή η συνδρομή σας έληξε σε αυτά τα δύο τηλεφωνήματα;» ρωτήθηκε από μέλος της ομάδας.  Δυστυχώς, η απάντησή του ήταν αυτή που φοβόμασταν όλοι. Όχι, κανείς δεν παρακολούθησε την πορεία αυτού του κοριτσιού κι έτσι δεν γνωρίζουμε αν ξαναγύρισε σε κάποιο παγκάκι, μεταφέρθηκε σε κάποιο ψυχιατρικό ή άλλο ίδρυμα, αν είναι στον δρόμο ή βρήκε κάπου να κοιμηθεί και να νιώσει ασφάλεια.

Σε σχέση με την ανδρική κακοποίηση πιστεύω πως θα είχε ενδιαφέρον εάν κάναμε ένα γκάλοπ εκείνη την ώρα μέσα στην αίθουσα και να ζητούσαμε να σηκώσουν τα χέρια τους οι γυναίκες που έχουν ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή τους έμφυλη βία (ή και αποχρώσεις της, όπως για παράδειγμα να χρειαστεί να ζητήσουν από τον συνοδό τους να περιμένει ώσπου να μπουν μέσα στο σπίτι τους) και στη συνέχεια να ρωτήσουμε το ίδιο και τους άντρες. Δεν το κάναμε. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, τώρα που το σκέφτομαι… Εύχομαι απλά να παρεξήγησα εγώ και να πρόκειται μόνο για μια άστοχη στιγμή και να μην ενοχλήσαμε τον Δήμο. Άλλωστε, πρόθεσή μας είναι να έχουμε απέναντί της μόνο τους κακοποιητές!

Χαίρομαι για τη μεγάλη συμμετοχή και τα ενθαρρυντικά μηνύματα που λαμβάνουμε καθημερινά (ακόμα κι από άλλες πόλες που θέλουν να δημιουργήσουν το δικό τους ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ). Είναι παραπάνω από συγκινητικό πως συλλογικότητες, άτομα, ομάδες, φορείς, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού είναι πρόθυμοι να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας και να μεγαλώσουν την ομάδα μας. Όπως είπαμε, είμαστε ακόμα στην αρχή!

Ιστορίες να Ονειρεύσαι…

Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν παγκοσμίως η χθεσινή 13η Ημερίδα Παιδικής Λογοτεχνίας που διοργάνωσαν το Rivergate και το Πανεπιστήμιο Frederick, πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά.

Η ιστορία πίσω από τις Ιστορίες να Ονειρεύεσαι…

Πριν από κάμποσα χρόνια μια οικονομόλογος, βιβλιοπώλης, εμψυχώτρια βιβλιοφιλικών δράσης, τακτικός συνεργάτης σε εφημερίδα και ενεργό μέλος του ΔΣ του IBBY CY ονειρεύτηκε τη δημιουργία μιας Ημερίδας Παιδικής Λογοτεχνίας με στόχο την ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών σε ζητήματα που αφορούν τρόπους προσέγγισης παιδικών βιβλίων και την παιδική αξιοποίησή τους. Το όνειρό της Αίγλης Τούμπα αγκαλιάστηκε από τους υπεύθυνους του Πανεπιστημίου Frederick και οι Ιστορίες να ονειρεύσαι αποτελούν έναν θεσμό πια για την Κύπρο. Για πρώτη φορά στις 27 Μαρτίου η ημερίδα αυτή άνοιξε και για το ελληνικό κοινό -και όχι μόνο. Στο δικό μου εργαστήριο συνδεθήκαμε με εκπαιδευτικούς όχι μόνο από την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και από τη Νορβηγία, την Αμερική και την Ιταλία. Πολύ απλά γιατί τα όνειρα δεν έχουν πατρίδα…

Θέμα: Τα παραμύθια αγγίζουν τις Καλές Τέχνες

Αρχιτεκτονική, Ζωγραφική, Θέατρο, Λογοτεχνία, Μουσική, Χορός

Οι εμψυχωτές:

Λιάνα Δενεζάκη, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Μάρω Θεοδωράκη, Μαριλένα Καββαδά, Άννα Κουπάνου, Θεοδωρής Παπαϊωάννου

Η δική μας έκθεση ζωγραφικής

Το εργαστήριό μου στηρίχτηκε στο 8ο σετ της σειράς Παραμυθοκάρτες, που δημιουργήσαμε με τον Μάνο Κρόκο, με θέμα τη ζωγραφική και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι.

Περιγραφή του εργαστηρίου:

Ο λόγος γεννά εικόνες και οι εικόνες ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις. Η λογοτεχνία επηρεάστηκε αμέτρητες φορές από την τέχνη της ζωγραφικής κι άλλες τόσες συνέβη το αντίστροφο. Για παράδειγμα, ο Δον Κιχώτης μαζί με τον σύντροφό του Σάντσο Πάντσα, πρωταγωνιστές του κλασικού έργου του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα, ζωγραφίστηκαν από τον Πάμπλο Πικάσο με πολύ απλές, αλλά σίγουρες γραμμές. Τόσο απλές και τόσο τολμηρές, όσο οι γραμμές των παιδιών.

Σε αυτό το εργαστήρι θα κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της τέχνης και θα αναφεροθούμε σε ρεύματα ζωγραφικής που επηρέασαν τον κόσμο μας. Θα σταθούμε σε γνωστά έργα τέχνης και θα δημιουργήσουμε τα δικά μας με υλικά, που υπάρχουν στην τάξη, στη φύση, γύρω μας, ακόμα και στην… κουζίνα μας.

Με αφετηρία το βιβλίο «Μαμά, φτιάξε μου μια μάγισσα!» θα πειραματιστούμε με τεχνικές προκειμένου να εικονογραφήσουμε τα κύρια σημεία του, με σκοπό να δημιουργήσουμε πίνακες για μια προσωπική, αλλά ολοκληρωμένη έκθεση ζωγραφικής, που θα μας αφηγηθεί όχι μία, αλλά πολλές διαφορετικές ιστορίες.

Το παράπονό μου

Μοναδικό παράπονο που έχω είναι ότι δεν γινόταν να παρακολουθήσουμε κι εμείς τα υπόλοιπα εργαστήρια, καθώς γίνονται παράλληλα. Κι ήθελα τόσο να τα δω ΟΛΑ!

Η καθιερωμένη σέλφι:

Kάθε φορά που τελειώνει μια ημερίδα έχει καθιερωθεί μία σέλφι. Γιατί να το χαλάσουμε φέτος;

Από το control room:

Κέντρο καλεί Δενεζάκη! Κέντρο καλεί Δενεζάκη!

Από το control room η Αίγλη Τούμπα μαζί με την Νατάσα Φρεδερίκου που μοιράζονται και υλοποιούν το ίδιο όραμα.

Στα σχόλια δεξιά οι απαντήσεις στην ερώτηση: Τι «βλέπετε» κοιτάζοντας το έργο του Λεονάρντο ντα Βίντσι Μόνα Λίζα; Και με  το «τι βλέπετε;» εννοούμε ακριβώς αυτό. Όχι, τι αισθάνεστε μπροστά σε αυτό το έργο, ούτε τι ξέρετε γι’ αυτό…

Στιγμιότυπο

Και τέλος, μία από τις φωτογραφίες που μου έστειλε χθες βράδυ στο inbox μου η συγγραφέας και καλή μου φίλη Κατερίνα Παπαποστόλου που συμμετείχε στο εργαστήρι. Ιδέα δεν έχω τι έλεγα εκείνη την ώρα και είχα παθιαστεί τόσο.

Κλείνοντας:

Ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν στο εργαστήριό μου και ελπίζω να το απόλαυσαν όσο κι εγώ. Ωστόσο, πρέπει να ζητήσω κι ένα συγνώμη σε όσους δεν κατάφεραν να εγγραφούν καθώς οι θέσεις ήταν περιορισμένες και έκλεισαν σχεδόν αμέσως.

Κι ένα δωράκι για το τέλος:

Σε αυτόν τον σύνδεσμο που έχουν δημιουργήσει οι εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι θα βρείτε αρκετό Υλικό που θα φανεί χρήσιμο σε νηπιαγωγούς, εκπαιδευτικούς ειδικής και γενικής αγωγής, λογοθεραπευτές, αλλά και γονείς σχετικό με τις Παραμυθοκάρτες και τα βιβλία μας.

Κι αν μου πέρασε από το μυαλό ότι οι εκπλήξεις θα σταματούσαν, ήρθαν αυτές οι φωτογραφίες για να μου αποδείξουν πως οι άνθρωποι με μεράκι, όρεξη και φαντασία, όπως η Διευθύντριά του και συγγραφέας κ. Αναστασία Ευσταθίου, δεν σταματούν ποτέ να δημιουργούν και να χαρίζουν απλόχερα τα δώρα της καρδιάς τους. Kι όλα αυτά τα όμορφα δεν μπορούσαν να γίνουν αν δεν τα άγγιζε με το πολύχρωμο ραβδάκι της η καθηγήτρια εικαστικών του σχολείου κ. Όλγα Παππά.

Έτσι, μετά τον Παραμυθένιο κόσμο που έπλασαν για τα παιδιά, συνέχισαν να στολίζουν τη βιβλιοθήκη τους και να γεμίζουν τα ράφια τους με όμορφα βιβλία. Ανάμεσά τους και βιβλία των εκδόσεων Κίτρινο Πατίνι.

Κι ένα δωράκι από εμένα που αξιοποίησαν ακόμα και το περιτύλιγμά του. Δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε μόνοι σας το πώς!

Μία από τις 49 Παραμυθοκάρτες-Ιστορίες από Καμβά περιλαμβάνουν τον πίνακα του Σαλβαντόρ Νταλί «Η εμμονή της Μνήμης». Σε ένα άλλο σετ, το Παραμυθοκάρτες_Ιστορίες από το Νησί της Φαντασίας, εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι, υπάρχουν κάρτες που κρύβουν πειρατές, γοργόνες, χάρτες που οδηγούν σε χαμένους θησαυρούς, τηλεσκόπια και θαλασσινά παλάτια. Κι έρχεται ένα μέιλ από τη νηπιαγωγό Γαρυφαλιά Τεριζάκη που αποδεικνύει πως όλα αυτά μπορούν να χωρέσουν σε ΜΙΑ ιστορία, που δεν μοιάζει με καμία, που λέει και το τραγούδι!

Είμαι ενθουσιασμένη με τη δουλειά τους, με τους ρόλους που έπλασαν για το θεατρικό τους, για το κουκλοθέατρο που ετοιμάζουν, αλλά και για τις ζωγραφιές τους. Χίλια μπράβο σε όλους σας!

1ο Νηπιαγωγείο Γαργαλιάνων

1ο Πρωινό Τμήμα

Υπεύθυνη Νηπιαγωγός: Γαρυφαλιά Τεριζάκη

Με αφορμή τον πίνακα του Σαλβαντόρ Νταλί «Η Εμμονή της μνήμης» (ή, αλλιώς, τα λιωμένα ρολόγια) δημιουργήσαμε με τα παιιδά μια ιστορία, λαμβάνοντας υπόψιν τις λειτουργίες του παραμυθιού, σύμφωνα με τις οδηγίες των Παραμυθοκαρτών που δημιούργησε ο Μάνος Κρόκος και εικονογράφησε η Λιάνα Δενεζάκη. Ο χάρτης μας, λοιπόν, για την δημιουργία της ήταν τα 7 στοιχεία του παραμυθιού:

Ήρωας, Τόπος, Σκοπός, Εμπόδιο, Βοηθός, Μαγικό Αντικείμενο και Τέλος.

Συγχαρητήρια στους μικρούς μας μυθοπλάστες και εικονογράφους!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πειρατής που τον έλεγαν Θανάση. Είχε ένα μεγάλο όνειρο: να βρει ένα θησαυρό! Ο πατέρας του του είχε αφήσει έναν χάρτη μέσα στο σεντούκι που είχε στο αμπάρι του καραβόσπιτού του και περίμενε να έρθει η στιγμή που θα είναι έτοιμος για να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Ένα πρωί ξύπνησε και ένιωσε πολύ έτοιμος! Σάλπαρε, λοιπόν, για να κυνηγήσει το όνειρό του, ακολουθώντας τον χάρτη. Μετά από πολλές μέρες ταξιδιού σταμάτησε για λίγο να ξεκουραστεί στην «πολύχρωμη θάλασσα». Δεν ήξερε γιατί λέγεται έτσι αλλά μετά από λίγο το έμαθε επειδή εμφανίστηκε μπροστά του μία όμορφη γοργόνα. Καθόταν σ΄ ένα βράχο. Είχε ξανθά μαλλιά και πολύχρωμη ουρά. Κάθε φορά που έπεφτε στη θάλασσα αυτή γινόταν πολύχρωμη από τα χρώματα που είχε η ουρά της.

Πλησίασε την πλώρη του καραβιού του και τον ρώτησε:

• Για που τό ’βαλες όμορφε πειρατή και πως σε λένε;

• Πάω να κυνηγήσω το όνειρό μου και να βρω έναν θησαυρό! Με λένε Θανάση και αυτός είναι ο παπαγάλος μου. Μοιάζετε πολύ! Είστε και οι δύο πολύχρωμοι. Εσένα πως σε λένε;

• Μεταξένια είναι το όνομά μου.

• Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου αλλά πρέπει να συνεχίσω το ταξίδι μου και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Θα γυρίσω κάποια στιγμή όμως πάλι κοντά σου. Γεια σου όμορφη γοργόνα.

• Να πας στο καλό και να προσέχεις αγαπημένε μου πειρατή.

Ο πειρατής Θανάσης συνέχισε το ταξίδι με το καραβόσπιτό του. Δεν είχε πάρει χαμπάρι όμως τρία λιοντάρια που τον κυνηγούσαν. Είχαν πτερύγια και δόντια καρχαρία και νύχια κοφτερά σαν μαχαίρια. Τον είχαν περικυκλώσει. Έβγαλε το χρυσό του σπαθί με τα πολλά φωτάκια και άρχισε να τα πολεμάει. Τα φωτάκια ζάλιζαν τα λιοντάρια αλλά δεν μπορούσε να τα νικήσει. Ήταν πολύ δυνατά και άγρια. Φώναζε για να τα τρομάξει αλλά δεν τα κατάφερνε.

Τον άκουσε η Μεταξένια και έτρεξε αμέσως κοντά του. Με μία απότομη κίνηση που έκανε η γοργόνα με την ουρά της πάγωσε τα λιοντάρια και έγιναν ένα με τα κύματα που σήκωσε. Ο πειρατής έμεινε με το στόμα ανοιχτό! Δεν ήξερε ότι η ουρά της είχε μαγική δύναμη!

• Σ’ ευχαριστώ λατρεμένη μου γοργόνα! Σου χρωστάω τη ζωή μου και το όνειρό μου! Πρέπει όμως να συνεχίσω το ταξίδι μου για να βρω τον θησαυρό. Θα σε ξαναβρώ!

Μετά από λίγη ώρα ακολουθώντας τον χάρτη, βγήκε στην ακτή, σε ένα μέρος που λεγόταν «η εμμονή της μνήμης». Έκανε πάρα πολλή ζέστη και η άμμος έκαιγε πολύ. Ευτυχώς που φορούσε μπότες.. Δεν πίστευε στα μάτια του με αυτό που αντίκρυσε! Ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο τοπίο. Υπήρχαν λιωμένα ρολόγια – σαν τυριά- παντού. Άλλο κρεμόταν από ένα ξερό δέντρο, άλλα ήταν ακουμπισμένα σε έναν πάγκο, άλλο σε έναν βράχο. Κάποιο ρολόι, μάλιστα, το έτρωγαν μυρμήγκια.

Φοβήθηκε λίγο … Θυμήθηκε όμως ότι είναι πειρατής και δεν έπρεπε να φοβάται. Άρχισε να ψάχνει για το σεντούκι με το θησαυρό. Έψαξε στα βράχια, κάτω από το τραπέζι, πίσω από το δέντρο, τίποτα. Έσκαψε στην άμμο, τίποτα. Μετά από πολλή ώρα και αφού είχε γίνει μούσκεμα από την πολλή ζέστη έψαξε κάτω από τον βράχο που έμοιαζε με το κεφάλι ενός ζωγράφου, του Σαλβαδόρ Νταλί. Εκεί από κάτω, βρήκε το σεντούκι με τον θησαυρό! Το φύλαγε όμως ένα φίδι. Το φίδι τον απείλησε, αλλά έβγαλε αμέσως το φωτεινό του σπαθί και εκείνο ζαλίστηκε με τα πολλά φωτάκια. Έτσι ο Θανάσης του έδωσε μια και το νάρκωσε για τα καλά. Θα ξύπναγε το επόμενο καλοκαίρι!

Όταν άνοιξε το σεντούκι τα μάτια του λαμπύρισαν από τους πολλούς θησαυρούς:

Ρουμπίνια, διαμάντια, χρυσά φλουριά, σμαράγδια, ένα στέμμα και ένα χρυσό κολιέ. Και πιο κάτω ήταν ένα περίεργο, πανέμορφο βραχιόλι με 7 πέτρες στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Σκέφτηκε ότι θα το χάριζε στην αγαπημένη του γοργόνα, όταν την έβλεπε ξανά, μαζί με το στέμμα.

• Είμαι περήφανη για σένα πειρατή μου!» Είπε η γοργόνα, που είχε ήδη έρθει μέχρι εκεί για να του κάνει έκπληξη! Ξαφνιάστηκε γιατί δεν είχε καταλάβει ότι ήταν εκεί!

• «Αγαπημένη μου γοργόνα! Αυτό είναι για σένα» της είπε και της φόρεσε το βραχιόλι. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγινε κάτι μαγικό! Η Μεταξένια τινάχτηκε και η ουρά της εξαφανίστηκε. Είχε γίνει πια μια κανονική πεντάμορφη γυναίκα.

• Τι όμορφη που είσαι! Αυτό το στέμμα είναι δικό σου. Θέλεις να γίνεις η βασίλισσά μου και να ταξιδεύουμε για πάντα οι δυο μας με το καραβόσπιτό μου;

• Με μεγάλη μου χαρά αγαπημένε μου πειρατή! Θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας.

Κι έτσι, ο Θανάσης με την Μεταξένια ξεκίνησαν (ή μάλλον συνέχισαν) τα ταξίδια σε όλες τις θάλασσες του κόσμου για να τον γνωρίσουν.

Και έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα!

Και έκαναν αυτοί ταξίδια μακρινά αλλά εμείς μακρύτερα!

Και έκαναν αυτοί καλά παιδιά αλλά …

εμείς είμαστε ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Το  παιδικό βιβλίο «Ένα Δώρο για τη Μελένια» αναμένεται να κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους μικρούς μαθητές των Εκπαιδευτηρίων Ηλιάδη να ανοίξουν πρώτοι πρώτοι την αγκαλιά τους για να το υποδεχθούν. Ο Σύλλογος «Νέοι Ορίζοντες», αλλά κι εγώ προσωπικά, νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε θερμά τη διεύθυνση του σχολείου και τις εκπαιδευτικούς για την ευαισθησία που είχαν να μοιραστούν μαζί μας στιγμές χαράς και δημιουργίας.

Ο αγώνας της γλυκιάς Μελένιας, καθώς και η επιτυχής αποστολή των πεταλούδων κέντρισε το ενδιαφέρον των παιδιών, τους ενθουσίασε και τους ευαισθητοποίησε ως προς τον εθελοντισμό. Οι μικροί μαθητές ζωγράφισαν τη Μελένια και τις πεταλούδες και έφτιαξαν μια αρκουδίτσα με καρδιά στο διαδικτυακό τους μάθημα.[…]

Οι βιβλιοθήκες είναι κόσμοι ανεξερεύνητοι. Χάρτες που οδηγούν σε θησαυρούς. Kι αυτό το ξέρει καλά η Διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ακράτας, η κ. Αναστασία Ευσταθίου, που εκτός από εκπαιδευτικός, είναι και μια καταξιωμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Έχει πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ανοιχτή αγκαλιά για όλα τα παιδιά. Μέσα από τα παραμύθια της μοιράζεται μαζί μας το αντίδοτο για τη σκληρή πραγματικότητα. Οργανώνει πρωτότυπες εκπαιδευτικές δράσεις, λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και στο διάβα της σκορπίζει μια ειδική νεραϊδόσκονη που ανοίγει δρόμους στα παιδιά. Υπηρετεί το δημόσιο σχολείο με πάθος και δε σταματά να τα ταξιδεύει, με όχημα τι άλλο εκτός από τα βιβλία που τόσο αγαπά;

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να μάθετε πολλά περισσότερα για εκείνη και το έργο της -το οποίο είναι πολύ πολύ μεγαλύτερο από όσο χωράει μια απλή σελίδα του facebook: https://www.facebook.com/anastasia.efstathiou

Φέτος υπηρετεί στο 10 Δημοτικό Σχολείο Ακράτας. Αξιοποιώντας, λοιπόν, το διάστημα της καραντίνας, σκέφτηκε να κάνει μια έκπληξη στους μικρούς μαθητές της. Ένα ακόμα μαγικό ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας! Κι έτσι άρχισε να ετοιμάζεται η νέα βιβλιοθήκη του σχολείου. Όμως, τι χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος, εκτός από ράφια και βιβλία, για να γίνει ζεστός και να μαγέψει τα παιδιά; Καταρχάς, έναν ήρωα παραμυθιού για να τα καλωσορίσει!

Ωστόσο, η κ. Ευσταθίου αντί να επιλέξει κάποιον από τους τόσους ήρωες που ζουν μέσα στα δικά της βιβλία, με τίμησε επιλέγοντας ένα δικό μου και πολύ αγαπημένο ήρωα: Τον Μπαρτόλο με τα κόκκινα γυαλιά! Έπειτα, ανέλαβαν δράση  τα μαγικά πινέλα της κ. Τάνυας Ντεβέ, που τα εγγονάκια της έχουν την τύχη να φοιτούν σε αυτό το υπέροχο σχολείο.

Η κ. Τάνυα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη ζωγραφική με δάσκαλο τον Δημήτρη Λάγκα. Είχε να πιάσει πολλά χρόνια πινέλα στα χέρια της, όμως το φως των χρωμάτων και η χαρά στα μάτια των παιδιών, αποδείχθηκαν δυνατότερα από τη θλίψη της. Κι έτσι δέχτηκε με χαρά να μοιραστεί το ταλέντο της και να δώσει σε ζωή, σε έναν άψυχο χώρο. Ένα ανοιχτό βιβλίο και μια γιορτή παραμυθένια  είναι πια έτοιμα και προσμένουν με ανυπομονησία τους μικρούς μαθητές που θα γεμίσουν με γέλια και χαρά τον νέο χώρο της βιβλιοθήκης. Εκεί όπου τα παιδιά θα ταξιδέψουν μέσα από τα βιβλία, αλλά και θα εμπνευστούν από την μαγική της εικόνα για να γράψουν τα δικά τους παραμύθια. Εκεί θα εικονογραφήσουν τα έργα τους και γιατί όχι να φτιάξουν και τα δικά τους βιβλία!

Μοιράζομαι μαζί σας το οδοιπορικό αυτής της υπέροχης ιδέας και δημιουργίας με τεράστια ευγνωμοσύνη, αλλά και χαρά που ο Μπαρτόλο μου θα είναι εκεί και θα τους συντροφεύει κι επιφυλάσσομαι να ανταποδώσω έστω κι ένα μικρό μέρος της συγκίνησης και της χαράς που μου πρόσφεραν.

Σε ανύποπτο χρόνο, 10 χρόνια πριν, η Suzanne Woolcott κυκλοφόρησε τα Gorjuss της. Στο διάστημα αυτό τα κορίτσια χωρίς στόμα, μύτη ή φρύδια αγαπήθηκαν από μικρά και μεγάλα κορίτσια σε 50 χώρες του κόσμου, παρουσιάστηκαν σε αμέτρητες εκθέσεις, έγιναν μόδα, ακόμα και τατουάζ.

Σήμερα, που τα είδα και πάλι μπροστά μου σε ένα βιβλιοπωλείο μού γεννήθηκε αυθόρμητα μια απορία: Πώς και οι απανταχού συνομωσιολόγοι δεν έχουν ισχυριστεί ακόμα πως ο λόγος που σχεδιάστηκαν αυτές οι φιγούρες (10 χρόνια πριν, το τονίζω!) ήταν για να μας προετοιμάσουν στο να συνηθίσουμε τα ανέκφραστα πρόσωπα που συνεπάγεται η χρήση της μάσκας ;

Μετά θυμήθηκα διάφορες σχετικές φράσεις:

«Οι μάσκες μας φιμώνουν», αυτή τη φράση δεν την κατάλαβα ποτέ.

«Οι μάσκες κρύβουν το χαμόγελό μας», κάτι που λέγεται ακόμα και πως πρόσφατα κυκλοφόρησαν μάσκες με τυπωμένα χαμόγελα.

«Οι μάσκες προετοιμάζουν το έδαφος για να γίνουμε Ισλάμ», ισχυρίζεται μια άλλη μερίδα ατόμων που το έχουν ψάξει περισσότερο κι εκεί ο αντίλογος σταματά. Γιατί το έχουν ψάξει καλά. Τόσο που ίσως και να γνωρίζουν προσωπικά εκείνους τους τρεις ανθρώπους που σε κάποιο νοσοκομείο στη Β. Ελλάδα τους έβαλαν να υπογράψουν πως ο θάνατος κάποιου συγγενή τους προήλθε από κορονοϊό με αντάλλαγμα δωρεάν μετακινήσεις κι άλλα προνόμια.

Λόγω εκλαμβανόμενης, από μέρους μου, συνάφειας sadoro με το θέμα του κορονοϊού ακολούθησε μια τρίτη σκέψη. Ήρθε μέσα από την εικόνα δημοσιογράφων και πολιτικών σε κάποιο δελτίο ειδήσεων (ήταν φευγαλέα δεν θυμάμαι το κανάλι). Πάντα μου φαινόταν πως οι περισσότεροι από όσους βγαίνουν στα δελτία ειδήσεων είναι άνθρωποι που απλώς κουνάνε το στόμα τους. Μιλούν μόνο με το στόμα ή το σφίγγουν για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, το ανοίγουν πολύ για να φωνάξουν και να δείξουν τον εκνευρισμό τους όμως όλο το υπόλοιπο προσώπό τους παραμένει σταθερά ανέκφραστο, πράγμα που δείχνει και το μέγεθος της ανειλικρινούς τους έκφρασης. Μετά φαντάστηκα τα ίδια πρόσωπα με μάσκες, όπου εκεί ο μόνος τρόπος για να εκφράσουν το ο,τιδήποτε θα ήταν η ένταση της φωνής τους. Κατέληξα πως ίσως να γνωρίζουν την αδυναμία τους κι αυτός να είναι ο λόγος που ποτέ κανείς δημοσιογράφος ή καλεσμένος τους δεν φόρεσε μάσκα μπροστά στις κάμερες.

Η επόμενη σκέψη μου ήταν παιδιά που είναι σε μόνιμο lock down σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου ή στο σπίτι τους, υποχρεωμένα να φορούν μάσκα για να μην επιβαρύνουν κι άλλο την εύθραυστη υγεία τους. Και σε όσους ανθρώπους έρχονται σε επαφή μαζί τους και τη φορούν αμέτρητες ώρες από νοιάξιμο για εκείνα. Γιατί η μάσκα δεν είναι τιμωρία, ούτε μπούργκα, ούτε φίμωση. Είναι νοιάξιμο για εκείνα τα παιδιά που ξέρουν να χαμογελούν με χίλιους άλλους τρόπους κι έχουν μάτια λαμπερά που ακτινοβολούν τη δίψα για ζωή.

Κι επειδή πόσο μακριά μπορεί να πάνε οι σκέψεις σου κρατώντας ένα πορτοφολάκι με σχέδια της Suzanne Woocott σε ένα βιβλιοπωλείο, σταμάτησα τους ελεύθερους συνεισμούς μου εκεί. Με μια τελευταία απορία: εφόσον, εκείνη κατάφερε να επικοινωνήσει συναισθήματα μέσα από σχέδια κοριτσιών που το μόνο που έχουν επάνω στα πρόσωπά τους είναι δυο μαύρες κουκίδες για μάτια, εμείς γιατί δεν μπορούμε;

Δεν έχω ιδέα αν η σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα σχέδια με τις παραπάνω σχέσεις έχουν κάποια πραγματική συνάφεια, όμως θεωρώ πως η χρήση της μάσκας, εκτός από μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία, είναι πολυσήμαντη.

Μπορεί να προστατέψει ζωές, να δηλώσει σεβασμό και νοιάξιμο για τους άλλους κι ίσως ίσως να αποτελέσει μια πρόκληση για να καταλάβουμε ποιοι είναι οι «ζωντανοί» ανάμεσά μας. Άραγε, τι κρύβουν οι μάσκες μας;

Τα έργα της Κικής Περιβολάρη κοσμούν ιδιωτικές συλλογές και φιλοξενούνται σε μουσεία και γκαλερί. Το «Μαμά, φτιάξε μου μια μάγισσα!» ήταν ο τίτλος μίας από τις πολλές εκθέσεις της στο Μουσείο Μπενάκη, αλλά και του βιβλίου που φτιάξαμε μαζί και θα κυκλοφορήσει μέσα στον Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι.

Πρόκειται για έργα τέχνης που όταν τα είδα σκέφτηκα πόσο όμορφες ιστορίες θα είχαν να αφηγηθούν. Σε μένα αφηγήθηκαν μια πανέμορφη ιστορία που μίλησε στην καρδιά μου. Το περίεργο, όμως,  μαζί τους είναι πως ανάλογα με το ποιος στέκεται απέναντί τους αυτά τα έργα λένε διαφορετικές ιστορίες. Έτσι, το κείμενο που έγραψα μπορεί απλά να αποτελέσει μια αφορμή για να συνομιλήσετε κι εσείς μαζί τους.

Άλλωστε, όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ένα χαρτί μοιράζει ιδέες σαν δέντρο που περπατάει.
Ένα ψαλίδι κάνει τα πρώτα του βήματα.
Ένα κοπίδι ορίζει τις γραμμές μιας αλλόκοτης μάγισσας που διώχνει τα σκοτάδια.
Κι όλα μαζί μάς λένε μια ιστορία. Μία μόνο; Αμέτρητες!