Υπήρξα το παιδί που ήταν ευτυχισμένο μόνο όταν τριγύρω του είχε βιβλία, χρώματα και χαρτιά. Αυτά ήταν τα καλύτερα παιχνίδια που μπορούσαν να μου προσφέρουν. Και ευτυχώς είχα πολλά.
Ο πατέρας μου εργαζόταν σε τυπογραφείο, και εκεί μου είχαν παραχωρήσει ένα μικρό γραφείο, το οποίο, εκτός από τις περιπτώσεις όπου είχαν κάποια συνάντηση με τους επιμελητές, ήταν άδειο. Ένα γραφείο με γυάλινους τοίχους, αμέτρητα χαρτιά, μολύβια και μία γραφομηχανή με περίμεναν πάντα, κάτι που με ευχαριστούσε περισσότερο κι από μια βόλτα στην παιδική χαρά. Χωνόμουν εκεί μέσα και προσποιούμουν ότι ήμουν συγγραφέας κι έγραφα κάποιο βιβλίο μου, που όταν το τελείωνα θα το αναλάμβαναν οι μεγάλες λινοτυπικές μηχανές με τον εκκωφαντικό θόρυβο –μουσική στ’ αυτιά μου–, θα το τύπωναν και μετά θα έβγαινε στα βιβλιοπωλεία. Κρατούσα σημειώσεις στα διάφορα μπλοκ και στα λευκά φύλλα παντού τριγύρω μου, κι ύστερα από αμέτρητες μουντζούρες και πολλά τσαλακωμένα χαρτιά, έβρισκα κάτι που με ικανοποιούσε τόσο ώστε να αρχίσω να το πληκτρολογώ.
Έβαζα τη λευκή σελίδα στην Olivetti, έστριβα τη ροδέλα στα αριστερά για να αρχίσω από το σωστό ύψος και ξεκινούσα πάντα, μα πάντα με τον ίδιο τρόπο:
Κεφάλαιο 1
Στην πραγματικότητα, αυτό που είχε συμβεί ήταν…
Μυστηριωδώς, όλες ανεξαιρέτως οι ιστορίες μου ξεκινούσαν με αυτό τον τρόπο. Και όλες ανεξαιρέτως αφορούσαν μία μεγάλη ανατροπή, τις περισσότερες φορές κωμική.
Μα είχα κι έναν παππού που συνήθιζε να λέει πως «το πιο σημαντικό μάθημα, το οποίο, δυστυχώς, δεν διδάσκεται στα σχολεία, ειναι η φαντασία». Ο Βα μου, όπως τον αποκαλούσα, είχε αποφοιτήσει από τη σχολή Λεονάρντο ντα Βίντσι της Αιγύπτου, κι έτσι παντού γύρω του υπήρχαν μουσαμάδες, πινέλα, χρώματα λαδιού, ξυλομπογιές και ακουαρέλες. Βιοποριζόταν φτιάχνοντας προοπτικά σχέδια και μακέτες κτιρίων. Προτού τα παραδώσει, σκαρώναμε οι δυο μας ιστορίες για τους ανθρώπους που θα έμεναν σε αυτά. Φανταζόμασταν τις ζωές των πιθανών ενοίκων τους, λύναμε τα προβλήματά τους και τους χαρίζαμε αμέτρητες χαρούμενες εκπλήξεις, για να τους κάνουμε ευτυχισμένους.
Και τελικά αυτά τα ίδια παιχνίδια έγιναν η δουλειά μου…
